چون اونم نیست پس کلا هیچی

 خواستم برای خودم جایی نوشته باشم که تا امروز چند بار اشتباهاتی کرده ام که حداقل برای چند ماه روزمرگی زندگی ام را تحت تاثیر قرار داده باشند؟

اما چند بارش خیلی اهمیتی ندارد، آن چیزی که آزارم می دهد اتفاق افتادن دوباره اشتباهاتیست که هر بار عهد کرده بودم دیگر تکرارشان نکنم

عنوان، بخشی از متن قطعه "هیچی" اثر محسن نامجوست

ای تو همیشه در میان

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم / شمایل تو بدیدم نه عقل ماند و نه هوشم

سعدی

از اینجا با صدای شجریان گوشش میدهم

چشم‌هات

 من، پسرکی که انگار با آرزوی فتح جهان به دنیا آمده است

دست هایم را بگیر

 تا برایت بگویم، دنیا دست کیست

من از پایان میترسیدمو آغاز کردم

در من هیتلری زاده شده

معمار کبیر طرح تر چشمانت، روی کویر جهان

روزی،خیال خام خلع سلاح آن اقلیم بارانی،دیوانه میکند این نقاش حسود را

آه دافولینای خسته ام

دست هایم را یک طوری حایل کرده ام که کسی نبیند، که کسی بغض شکسته شده ام را نبیند

این مردم غریبه اند

و الا بلوار کشاورز که از خودمان است دیگر

تمام

نه فلسفه میخواهد خوانده باشی، نه جامعه شناسی و نه هیچ مزخرف دیگری

شهری که تو را داشته باشد، مدینه ی فاضله است

روزی که رفت بر باد

ولیعصر را پایین میبرم با هر قدمم

تمام این هفده کیلومتر را

!و تو بدان

روزی این چنار ها

رد دلتنگی ام را میگیرند و در شلوغی تجریش گم خواهند کرد مرا

مات

 روی صندلی های چوبی کافه

به دست هایت خیره می‌شوم

به چشم هایت

دست هایم را به بغل گرفته ام

مانند مردی که دست هایش را به بغل گرفته است و برای اولین بار به ویرانه های تخت جمشید زل می‌زند و ماتش برده است و ماتم زده است

تا کمر حتی

چه قرصی مصرف کرده اند اسکله ها؟

تا زانو در آب

نشسته اند در برابر غروب

که چه چیزی را به یاد بیاورند؟

آیا کسی هست شهادت دهد

ما در نگاتیوهای سوخته می‌خندیدیم؟

(رضا جمالی حاجیانی)

ابری شدم، نزدیک بارونم

گور پدر اخبار ایران و جهان

 امروز موهایت را چه طور می‌بندی؟

شی

کاش یکی هم بود ترَک که می‌خوردیم، ترک‌مون نمی‌کرد

از اسمشون معلوم نیست؟

آدم های الکی رو از زندگی‌هامون الک کنیم

تمام انتظار من از زندگی

 یه کافه ی خوب

یه خونه پنجاه متری تو یه جای خیلی معمولی

صب برم، شب قفل کنم کافه رو برگردم

نه دلم میخواد درسم رو ادامه بدم، نه میخوام آدم مفیدی باشم برا جامعه، نه هیچ چیز دهن پر کن دیگه ای

خیلی بده که آدمی زاد تو این سن حتی آرزوی بزرگی هم نداشته باشه

لارا لارا

 دل‌تنگ، مردی‌ست که چشم‌هایش را باریک کرده است تا دست هایت را تا چند خیابان آن طرف‌تر هم رها نکرده باشد

ایا میدانید خسته شدیم؟

 حس کودکی دبستانی که کیفش را زیر بغلش زده است و مجبور است تمام آرزوهایش را درست آن طرف خیابان، پشت شیشه ی یک تکه ی آن مغازه ی همیشگی، رها کند و عرض خیابان را زیر پا بگذارد و سرش را برگرداند و برایشان دست تکان بدهد