خالی از عاطفه و خشم

محاط در هندسه ی باریک چشمانت

و دور افتاده تر از آن آخرین درخت پرسپکتیو نگاه کودکانه ات

خزیده ام

خزیده ام کنار آن آخرین روزهای بودنت

چون سنگ پشتان بی رمق روزهای خالی تنگ زمستانی ام